Voor de tweede keer op rij brengt de Amerikaanse multi-instrumentalist Louis Cole een zinderende luisterervaring met een genre overschrijdend album dat geworteld is in jazz. Cole is van oorsprong een jazzdrummer en laat na Time (2018) opnieuw horen hoe virtuoos en inventief hij instrumenten kan gebruiken. Het openingsnummer alleen al, dat voornamelijk uit een hoog tempo spoken word bestaat, is om duizelig van te worden. Op een goede manier welteverstaan. Met een heerlijke injectie funk en zwierende ritmes in sommige nummers, wordt het album dansbaar en speels. Die speelsheid wordt gecontrasteerd door meer filmische nummers, waarin orkestrale invloeden de boventoon voeren. Cole is niet zuinig met verrassende wendingen. Te midden van de stuiterende geluidscollages komt zelfs het agressieve Bitches als donderslag bij heldere hemel. Zo weet Louis Cole op zijn tweede album opnieuw te overdonderen. Gelukkig last hij binnen zijn lange speelduur nog een aantal rustmomenten in. Zo word je als luisteraar in ieder geval niet totaal murw geslagen. (JvQ)