Louis Vierne was een van de belangrijkste orgelcomponisten van de generatie na César Franck. Vierne’s orgelsymfonieën en karakterstukken behoren daarmee tot de pijlers van de moderne Parijse orgelschool. Hij componeerde echter nog veel meer, dat lang niet zo bekend is geworden. Zijn leven was helaas triest. Handicaps, ongelukken, verlies van dierbaren, een slecht huwelijk, professionele miskenning: het overkwam hem allemaal. Niet al zijn muziek werd door die tragiek overschaduwd. Veel echter is toch wel donker van kleur. Zo ook de weinig bekende Sonate voor cello en piano uit 1910. En dan vooral het langzame middendeel (Molto largamente), dat in het booklet wordt vergeleken met het latere Concert voor de linkerhand van Ravel. Meer impressionistisch zijn de Soirs étrangers uit 1928. De vijfdelige suite was Vierne's laatste kamermuziekwerk. (HJ)