Natalie Mering, alias Weyes Blood, is typisch zo’n artiest die er ‘goed opstaat’ bij de muziekcritici. Het vorige album van de Amerikaanse singer-songwriter werd gemiddeld beloond met een 9,1. Titanic Rising was daarmee het op één na best gewaardeerde album van 2019, na Nick Cave’s Ghosteen. Naar later bleek, was dit deel één van een trilogie over de alarmerende staat van de wereld en het klimaat. And In The Darness, Hearts Aglow is deel twee en zoomt in op de ‘post-pandemische’ wereld. Muzikaal vertaalt zich dat in een geluid dat nóg sterker is geworteld in de jaren 70 (denk aan Karen Carpenter en Joni Mitchell). Ingetogen en vaak bloedstollend mooi. Vinden ook weer de recensenten, die And In Darkness… gemiddeld waarderen met een 8,8. Jaarlijstjesmateriaal dus. Sommige liedjes zijn evenwel zó mooi en breekbaar, dat het bijna pijn doet. Neem die kwetterende vogeltjes in God Turn Me Into A Flower; zíjn die er straks nog wel, vraag je je als luisteraar onbewust af. Het antwoord moet komen op deel drie, dat volgens Mering (1988) een ‘heel opbeurend, hoopvol op-weg-naar-de-toekomst-album’ wordt. (RME)