Het vuur onder het spel van saxofonist John Coltrane werd immer hoog opgelaaid door Elvin Jones. Deze drummer uit Pontiac, Michigan behoort tot de meest invloedrijke muzikanten van de moderne jazz. Niet alleen dreef en swingde hij genadeloos, maar in tegenstelling tot veel van zijn collega’s speelde hij ook hard en bulderend. Jones (1927-2004) maakte vanaf 1960 deel uit van het beroemde John Coltrane Quartet en vertrok in 1966 toen de saxofonist zich meer op abstracte freejazz ging storten. Voorafgaand aan zijn contract met Blue Note, verzorgde Jones een serie concerten gedurende de zomer van 1967 in de New Yorkse jazzclub Pookie’s Pub. Met op tenor Joe Farrell pikt Jones de draad min of meer op waar Coltrane deze achter zich liet na A Love Supreme (1964), met uitgestrekte modal improvisaties en vrije bewerkingen van standards. Pharell toont daarbij gelukkig genoeg eigen karakter. Het concert van ruim twee uur zou op album beter te verteren zijn geweest als het was teruggebracht tot de hoogtepunten. Een drumsolo van acht minuten is op plaat te veel van het goede, zelfs van Jones. Pijnlijk is het matige applaus, van wat klinkt als een zo goed als lege zaal. Jones lijkt er geen last van te hebben en drijft de band energiek aan met zijn herkenbare woeste spel. (MR)