Je vergeet wel eens dat nummers als Where The Streets Have No Name, One en I Still Haven’t Found What I’m Looking For toebehoren aan de Ierse band U2. Het kwartet uit Dublin schreef de songs en werd er groot mee, maar je kent ze ondertussen vooral van uitvoeringen van straatartiesten, kerkbands, Johnny Cash , kroegbands, gospelkoren, Mary J. Blige , coverbands, enzovoort. De nummers behoren tot het DNA van de popmuziek. Ietwat laat besloot U2 om nu zelf hun nummers te coveren, in uitgeklede, akoestische en intieme versies of unplugged, zoals dat heette in de jaren 90. Reeds bij opener One moet je al concluderen dat deze door zanger Bono gekreunde en geschmierde versie niet tot de beste uitvoeringen behoort. Ook het brommerig laag gezongen I Still Haven’t Found What I’m Looking For kende betere versies op willekeurige straathoeken in willekeurige steden. Soms pakt het beter uit, vooral als de songs wat gedurfder worden benaderd, zoals met mandoline in Pride en The Fly of een Rolling Stones -achtige groove in Desire. In tradities van menig unplugged-album is het machtige repertoire van U2 hier teruggebracht tot soms verrassend en soms ronduit saai luisterrepertoire. (MR)