Bram Stadhouders (1987) is wat je noemt een avontuurlijke gitarist. Getraind als jazzmuzikant, zoekt hij juist vooral de samenwerking op met mensen uit andere muzikale stromingen. Verbindende factor in zijn projecten lijkt een voorliefde voor atmosferische en natuurlijke geluiden. Dat leidde tot een project als Under The Surface , een trio dat hij vormt met Sanne Rambags en Joost Lijbaart , dat beïnvloed is door (oud-Nederlandse) folk (zoals te horen op Miin Triuwa uit 2022). Maar Stadhouders’ muzikale kwaliteiten lenen zich ook uitstekend voor originele, hedendaagse, barokmuziek. Het Vlaamse gezelschap B.O.X. (Baroque Orchestration X) zijn perfecte medeplichtigen voor een gewaagde onderneming als dit. Stadhouders laat zien uitstekend in barokstijl te kunnen schrijven, maar verbindt de authentiek klinkende passages op zeer organische wijze met jazz-structuren. Wanneer de contrabas en drums van Onno Govaert het overnemen van de theorbe (een luitachtig instrument met een gigantische nek), voelt dat niet eens als een stijlbreuk. Dat kan niet worden gezegd van een door elektronica gedomineerd nummer als Mox, maar het zijn juist deze meer onverwachte kanten die deze plaat tot een aanrader maken. (JV)