Wie het hoesje van Memento Mori openvouwt, ziet het volgende: Dave Gahan en Martin L. Gore aan een oude keukentafel met daarop een doodshoofd. Naast die foto (natuurlijk van Anton Corbijn) de naam van het overleden dérde bandlid Andrew Fletcher (1961 – 2022). Is hier sprake van a sick sense of humour? Nee, daarvoor waren Gahan en Gore te dol op ‘Fletch’, die zo vaak fungeerde als bindmiddel. Dit vijftiende studioalbum van Depeche Mode is dan ook niet anders op te vatten dan als een monument voor Fletcher. En wat voor één. Na het futloze Spirit (2017) is Memento Mori het beste bandalbum sinds Playing The Angel uit 2005. Het doet bij vlagen ook behoorlijk denken aan die plaat, waarvoor zanger Gahan voor het eerst ook liedjes mocht aanleveren. Opnieuw twaalf pakkende nummers vol donkere en industriële synthesizerpop; twee van de hand van ‘team Gahan’, negen van ‘team Gore’ (met schrijfpartner Richard Butler van The Psychedelic Furs ). Daarnaast schreven de twee voormalige (?) kemphanen voor het eerst sámen een song: het sterke Wagging Tongue. Ja, dat had Fletch vast mooi gevonden. (RME)