De emopunk van Fall Out Boy kon begin jaren nul op veel populariteit rekenen. Met So Much (For) Stardust zijn ze aan hun achtste album toe en staan ze met één been in het heden en het andere in het verleden. Flarden van het oude geluid druppelen door in weelderige rock en popliedjes, waarin de nadruk eigenlijk helemaal niet ligt op gitaren. De stevige opener rockt lekker door, maar wordt ook gesierd door een zwierig pianoarrangement en strijkers. Hoewel die twee best goed samengaan, blijkt het album uiteindelijk wel enigszins onevenwichtig te zijn. De band schiet letterlijk allerlei kanten op qua tempo en gemoedstoestanden. Hoewel het nostalgische randje veel goed maakt heeft Fall Out Boy inmiddels ook wat aan kracht verloren. Voor de fans biedt So Much (For) Stardust een leuke en gevarieerde plaat, maar ook eentje die overloopt van zichzelf. (JvQ)