Klanken als mistflarden, van een soms niet te verdragen schoonheid. Zo zou je de muziek van Takemitsu kunnen typeren, althans de muziek waarmee hij in het Westen doorbrak. Hij combineerde Japanse invloeden met de kleuren van Debussy en Messiaen , gefilterd door het minimalisme van Webern. Het oeuvre van deze autodidact lijkt niet zelfbewust gepland te zijn. Er zit van alles in, van Hollywood filmmuziek tot hardcore avant-garde. In het Westen brak hij door met November Steps (opdracht van New York Philharmonic, 1967), wat een soort dubbelconcert is voor biwa, shakuhachi en orkest. De orkestwerken op deze cd zijn van later. Ze zijn alle vier geïnspireerd door werk van anderen. In Spectral Canticle (1995) is dat de poëzie van Emily Dickinson. To the Edge of Dream (1983) verwijst naar de griezelige schilderijen van de Belgische surrealist Paul Delvaux. Vers, l’Arc-en-Ciel, Palma (1984) is geïnspireerd door de vrijwel gelijknamige gouaches van Miro. Twill by Twilight (1988) is een in memoriam voor Morton Feldman . (HJ)