Over Arlo Parks debuutalbum – het Mercury Prize winnende Collapsed In Sunbeams – schreef Muziekweb begin 2021: ‘De elf pure popliedjes (en één gedicht) luisteren zó lekker weg, dat ze voorbij zijn voor je er erg in hebt. Ergens zonde, want de teksten van Parks gáán ook nog eens ergens over.’ De conclusie is onverkort van toepassing op deze opvolger. Die weer begint met spoken word: ‘I wish I was bruiseless, almost everyone that I love has been abused and I am included.’ Met de inhoud zit het wel weer snor op My Soft Machine, dat muzikaal ook ongemeen sterk van start gaat. De zalige single Impurities is – nu al – vintage Arlo Parks. Het dromerige Devotion morpht vervolgens na anderhalve minuut in een stevig grungenummer. Maar daarmee zijn de verrassingen wel zo’n beetje op. Stukje 80’s synthpop hier (Weightless), mopje 90’s triphop daar (Blades) en ja hoor, daar is het duet met de bijna onvermijdelijke Phoebe Bridgers (het fraaie Pegasus). Liefhebbers van haar debuut vallen zich hieraan geen buil, maar de als Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho geboren zangeres moet waken voor voorspelbaarheid. (RME)