Spoiler: ondanks de titel bevat dit album geen nieuw ontdekte opname met de stem van Rachmaninov. Waar dit album van cellist John-Henry Crawford en pianist Victor Santiago Asuncion wel over gaat? Rachmaninovs fascinatie voor de menselijke stem en de cello. Naast de piano waren de zangstem en de cello Rachmaninovs grote muzikale liefdes. Wat betreft die zangstem spreekt de volgende anekdote boekdelen. Als conservatoriumstudent stond Rachmaninov regelmatig vroeg op om met een taxi naar het Andronikov klooster te gaan. Tijdens de liturgie luisterde hij dan aandachtig naar het oude strenge gezang uit de Oktoechos (de boeken met orthodoxe gezangen). Volgens dezelfde anekdote bleef Rachmaninov na de avondmaaltijd in de restaurants hangen om de liederen van zigeunerzangers te horen. Beide ervaringen hebben diepe sporen achtergelaten in stukken als de Liturgie van de heilige van de heilige Johannes Chrysostomus, de Vespers en de opera Aleko. Om nog te zwijgen over de koorsymfonie De Klokken, de cantate Lente en de circa tachtig liederen die Rachmaninov componeerde. John-Henry Crawford richt zich met deze cd op de vocale kwaliteit van veel van Rachmaninovs composities. Dat leidt tot een gevarieerd album. Natuurlijk ontbreken de liedbewerkingen en de beroemde Vocalise niet. Verrassender zijn de celloarrangementen van selecties uit het Tweede Pianoconcert en de Paganini Rapsodie. Het hoofdwerk vormt Rachmaninovs Cellosonate, waarin vooral het Andante grossiert in de zo geliefde ‘big tune’. Jammer dat Rachmaninovs twee Stukken voor Cello en Piano, op. 2 het album niet hebben gehaald. Juist de expressieve Prelude daaruit klinkt zoveel beter dan de oorspronkelijke pianoversie. Vanwege de schijfruimte hoefden ze het niet te laten. (JWvR)