Hoewel Frank Zappa zijn Mothers Of Invention net had opgeheven, was 1970 een mooi jaar voor Zappa-fans. Eind 1969 was Zappa’s onvolprezen solo-album Hot Rats verschenen. In 1970 kwamen nog twee albums van The Mothers uit met volwaardig restmateriaal ( Burnt Weeny Sandwich en Weasels Ripped My Flesh ), gevolgd door Chunga’s Revenge met daarop de eerste schreden van een nieuwe band rond zangers Mark Volman en Howard Kaylan. Funky Nothingness bevat uitprobeersels met een band die nooit van de grond kwam, opgenomen in februari en maart 1970. Opvallend lid is zanger en jazzviolist Sugar Cane Harris , die ook prominente rollen vervulde op Hot Rats en Burnt Weeny Sandwich. De muziek bevindt zich ergens tussen de uitgesponnen jazzrock van Hot Rats en de maffere, doowop-geïnjecteerde rock van Chunga’s Revenge en daarna. Er wordt veel gejamd, op onder andere het later als bondige song gepresenteerde Sharleena, waarbij Zappa en Harris uitgebreid soleren. Die vrijheid, waarbij Zappa zijn componistenaspiraties even loslaat en improvisatie de ruimte geeft, is de kracht van Funky Nothingness. Zelden hoorden we de meester zo ongebonden rocken als in bijvoorbeeld het bluesnummer I’m A Rollin’ Stone. (MR)