Op zijn vijfde solo-album keert Miles Kane terug naar zijn muzikale roots. Die liggen in de stevige indierock waarmee bands als The Strokes en The Libertines begin deze eeuw furore maakten. Dus geen piano of blazers, zoals op de nochtans redelijk goed ontvangen voorganger Change The Show (2022), maar vooral véél gitaren. Behalve door de voormalige The Rascals -zanger zelf worden die bespeeld door zijn neef James Skelly, frontman van The Coral . Het feit dat Skelly hier ook fungeert als producer én dat zijn broer Ian drumt, maakt van One Man Band een ware familieaangelegenheid. ‘Een heel leuke ervaring om die steun en dat enthousiasme te voelen’, zegt Kane daarover. Aan enthousiasme ontbreekt het inderdaad niet op dit korte, felle album. Kane haalt zelden het niveau van de genoemde invloeden, maar houdt de vaart er goed in, zonder echt zwakke broeders. Aparte vermelding verdient de single Baggio. Niet alleen omdat het wat weemoedige nummer een welkome stijlbreuk vormt, maar ook omdat het tot stand kwam na een ontmoeting met Kane’s held, de Italiaanse oud-voetballer Roberto Baggio. (RME)