Kan complexe hedendaagse jazz diep persoonlijk en sentimenteel klinken? Als het aan de Amerikaanse drummer en componist Johnathan Blake ligt wel. Zijn album Passage is doortrokken van familiaar sentiment en verlies. Allereerst verloor hij zijn vader, jazzviolist John Blake Sr. in 2014. Op de hoes poseert hij als peuter met zijn vader. Maar Passage gaat ook over het verscheiden van zijn drumleraar en enkele ooms. Zijn rouw krijgt gestalte in plechtige post-bop met mineure ondertonen. Zelfs de latin tango van Tiempos blijft somber en ingetogen klinken. Hoogtepunt is het titelnummer, een modal compositie van zijn vader waarin de band even los gaat en vibrafonist Joel Ross een uitgebreide solo neemt. Je wenst je dat het begenadigde vaste kwintet van Blake meer van dit soort momenten zou pakken. Tussen alle persoonlijke bedanken in het hoesje, aan levende en overleden familieleden, duikt ook de hemelse vader Jehova op. Dat lees je wel meer op hoezen, maar doet nu beseffen dat Passage als jazzplaat niet spiritueel, maar eerder vroom aandoet. (MR)