Jonathan Wilson wordt als producer gelauwerd om het warme, analoge geluid dat hij creëert in zijn opnamestudio vol vintage apparatuur. Artiesten als Angel Olsen en Father John Misty namen er al succesvolle albums op. Wilson maakt voor zijn eigen werk uiteraard ook graag gebruik van zijn studio. Op Eat The Worm lijkt de studio meer een speeltuin dan een werkplek te zijn geworden. Dat wil allerminst iets zeggen over de kwaliteit, maar des te meer over de vrijheid en speelsheid waarmee Wilson zijn producties benadert. Op het nummer Bonamassa bijvoorbeeld, laat hij zich volledig leiden door een simpel ‘riffje’ op de mondharp, waar hij een barok geheel omheen bouwt. In zijn geluidsexperimenten doet hij wel denken aan Captain Beefheart, maar zijn psychedelische uitspattingen blijven bijna overal prettig klinken. De strijkarrangementen komen soms bijzonder verrassend uit de hoek. Eigenlijk is dat de kracht van het hele album: elk nummer is weer een ontdekkingsreis op zich. (JV)