Voor haar zevende album werkte Mitski samen met een koor en orkest, waarmee ze haar spaarzame gitaarliedjes van bombast voorziet. Ze liet zich onder meer inpireren door de filmmuziek van spaghettiwesterns. Vooral met de blazers, strijkers en koorzang weet Mitski dramatiek in het geheel te leggen. In de basis neigen de songs voornamelijk naar country en folk, maar hier en daar hoor je ook een synthesizer terug. Het nostalgische randje dat de liedjes hebben, wordt aangezwengeld door Mitski’s bijna jammerende manier van zingen. Prachtige melodieën en tempowisselingen geven het album een dynamisch karakter mee, waarbinnen Mitski met haar gearrangeerde stukken een grilligheid over het geheel heen legt. Opnieuw laat Mitski zichzelf horen als eigenzinnige artiest die met haar gelaagde productie en teksten een rauwe vorm van emotie op de luisteraar projecteert. (JvQ)