Dirigent Giovanni Antonini houdt wel van een uitdaging. In het Haydnjaar 2032 wil hij namelijk alle symfonieën van Joseph Haydn op de plaat hebben gezet. Het interessante aan Antonini’s benadering is dat hij nu eens niet alle symfonieën puur chronologisch achter elkaar zet, maar voor een thematische benadering kiest. Dat levert prachtige doorkijkjes op in het op het eerste gehoor nogal ondoordringbare oeuvre van 104 symfonieën. Het uitgangspunt voor ieder album is een symfonie met een bijzondere bijnaam, zoals hier Symfonie nr. 53, ‘L’Impériale’. Dit werk dankt zijn bijnaam aan het majesteitelijke karakter van de muziek. Dat hoor je al direct aan de pompeuze langzame inleiding, waarmee het stuk begint. Tegelijk slaat de titel op de status van deze symfonie. In Haydns tijd en daarna was het zijn bekendste werk. Vooral het langzame deel was, gezien de vele bewerkingen (het werd zelfs als balletmuziek gebruikt), mateloos populair. Antonini koppelt dit stuk aan twee andere even monumentale als feestelijke symfonieën: Symfonie 33 en Symfonie 54. Laatstgenoemde symfonie werd net als zijn directe voorganger beroemd om het langzame deel: het is met ruim tien minuten het langste langzame deel dat Haydn componeerde. (JWvR)