Op zijn zesde album komt James Blake misschien wel weer het dichtst bij het geluid van zijn titelloze debuut (2011) en opvolger Overgrown (2013). Tegelijk beweegt de Brit in een nieuwe richting. In de basis wordt op Playing Robots Into Heaven clubmuziek ontleed, maar Blake doet dat zoals gewoonlijk op totaal eigen wijze. Met vervormde vocalen, samples, prikkelende synths en kille drums deelt hij met zijn nummers speldenprikjes uit, die sporadisch uitmonden in iets dat zwaarder klinkt. Zo heeft het zinderende Big Hammer (met een sample van Ragga Twins ) bijvoorbeeld elementen van trapmuziek. Blake is op zijn sterkst als hij de elektronica laat aansluiten op zijn emoties. Neem de versnipperde beats uit Tell Me of de echoënde synths in Fall Back, die haaks staan op zijn hoge falsetstem wat zorgt voor een interessante wrijving. Hier en daar strooit hij subtiel met invloeden uit dancehall, dubstep en ambient. Aan creativiteit dus geen gebrek op dit fantastische album. (JvQ)