‘Een bioscoopfilm voor de oren’, is de beeldende beschrijving die de Britse muzikant Steven Wilson van zijn album The Harmony Codex geeft. Inderdaad, de ruim een uur durende plaat is opgebouwd uit vele uiteenlopende scènes. Van een doorlopende verhaallijn is geen sprake, maar dat mag de pret niet drukken. Hoewel het album, net als de titel, vrij complex klinkt, is het vooral een plaat die je over je heen moet laten komen.Wilson overtreft zichzelf in het zoeken naar interessante texturen en klankkleuren. Hij balanceert op fabelachtige wijze de akoestisch klinkende instrumenten met de synthetische klanken. Op dezelfde manier weet hij, ondanks de complexiteit van sommige nummers, emotie een belangrijke plek te geven. Dit laatste aspect, dat bij progrockplaten vaak door bijna mathematische - en daarmee soms koud klinkende - instrumentaties ondergesneeuwd raakt, is zeer welkom en toont aan waarom Wilson tot de top van de progressieve rock behoort. (JV)