Hoe zou je de muziek van de Amerikaanse componist George Walker (1922-2018) kernachtig kunnen samenvatten? Met de omschrijving abstract expressionistisch kom je een heel eind. Walker behoorde tot de generatie van de grote modernistische componisten van de twintigste eeuw, denk aan Stockhausen, Boulez, Nono, Kurtág en Ligeti. Hij liet zich inspireren door het serialisme, maar je komt in zijn muziek ook meeslepende melodieën, stuwende ritmes en aangrijpende dramatiek tegen, vaak gegoten in neoklassieke vormen. Walkers Five Sinfonias (1984-2016) vormen daarvan een prachtig voorbeeld. Ondanks de abstracte titel, barsten de Sinfonias haast uit hun voegen door hun je bij de strot grijpende gevoel van urgentie. Vooral bij de laatste twee is dat het geval wanneer Walker muzikaal en tekstueel naar zijn Afro-Amerikaanse achtergrond verwijst. In de Vierde Sinfonia ‘Strands’ verwerkte hij geraffineerd een aantal negro spirituals zoals There Is A Balm In Gilead en Roll, Jordan, Roll. De Vijfde Sinfonia ‘Visions’ is een in memoriam voor negen tijdens een racistisch gemotiveerde schietpartij omgekomen Afro-Amerikaanse landgenoten (2015, Charleston, South Carolina). Vijf (op dit album eveneens Afro-Amerikaanse) zangers scanderen poëtische citaten die een extra dimensie toevoegen aan de muziek. Met deze Sinfonia als laatst voltooide compositie liet Walker een helaas nog altijd actuele boodschap na. (JWvR)