Als je al kunt spreken van klassiekers van de eenentwintigste eeuw, dan is Anders Hillborgs Peacock Tales er daar zeker één van. Weinig hedendaagse stukken zijn de afgelopen twee decennia zo vaak uitgevoerd als dit uit de kluiten gewassen soloconcert. Ongetwijfeld heeft dat te maken met de vele versies die Hillborg van het werk maakte. Wat begon als een kort stuk voor klarinet en piano, gecomponeerd voor klarinettist Martin Fröst, groeide via een kamerconcert uit tot een volwaardig klarinetconcert. De rond 2020 vervaardigde versies voor saxofonist Valentine Michaud vormen de volgende loot van dezelfde stam. Wat Peacock Tales zo aantrekkelijk maakt is het verhalende karakter van de muziek, die vol zit met knipogen naar Klezmer, jazz en zelfs pop. Maar ook de klassieke twintigste eeuw wordt niet vergeten met een citaat uit Stravinski’s Sacre du Printemps. Een ander opvallend element aan Peacock Tales is de choreografie. De solist stapt, getooid met pauwmasker, parmantig over het podium en maakt al spelend sierlijke pirouettes en mime gebaren. Natuurlijk mist dat visuele element op cd, maar de muziek blijft ook zonder theater fier overeind. Op dit album vormt Bartóks Danssuite een prima opmaat tot Hillborgs kleurrijke muziek. Het wegstervende slot van Peacock Tales gaat vervolgens bjna naadloos over in die andere twintigste-eeuwse klassieker, La mer van Debussy. Dat maakt dit album tot een totaalervaring. (JWvR)