Fauré’s late kamermuziek zou afstandelijk zijn. Toch loont het de moeite om erin door te dringen, want de muziek is vaak ook virtuoos en meeslepend. Wat is ouderdom? Veel ouderen ervaren dat het lichaam niet meer wil, maar de geest wel. Iets dergelijks horen we in de finale van de Eerste Cellosonate. Het is muziek die iets sereens heeft. Maar het is ook muziek die hoe dan ook door wil gaan, alsof er geen einde aan komt. En dat van een bejaarde componist die te kampen had met ongemakken en doofheid. Het wrange van de ouderdom ontbreekt evenmin. Neem het Andante van de Tweede Cellosonate, dat in zijn oorspronkelijke versie gecomponeerd was voor de honderdjarige herdenking in 1921 van Napoleons dood. Het was een mooi idee van cellist Xavier Phillips en pianist Cédric Tiberghien om de minder bekende Sonates te combineren met populaire evergreens als de Sicilienne. Phillips en Tiberghien kenden elkaar wel, maar hadden geen regelmatig contact. Ze liepen elkaar weer tegen het lijf, toen bleek dat hun kinderen naar dezelfde school gingen nabij Parijs. En zo ontstond het plan voor deze fraaie cd. (HJ)