Het derde en laatste studioalbum van Nirvana leed al vanaf het begin aan het syndroom van 'de moeilijke tweede’. Hoewel het dat technisch gezien niet was, was het wel de opvolger van hun doorbraakalbum Nevermind (1991). Er was volgens Kurt Cobain veel wat anders moest op deze nieuwe plaat. Zo vond hij het geluid op Nevermind te gladjes en wilde hij af van het stempel commerciële muziek te maken (wat paradoxaal genoeg wel zo was, na met Smells Like Teen Spirit een gigantische hit te hebben gescoord). De productie verliep moeizaam, door creatieve onenigheid met de eigenzinnige producer Steve Albini en Cobains hoge eisen. Ook platenmaatschappij Geffen, die liever een tweede Nevermind wilde horen, was niet tevreden. Toch kwam het album er. Het geluid komt dichter bij het live-geluid van de band en toont een breder artistiek pallet dan zijn voorganger. 30 jaar later zijn ook veel van deze nummers, zoals Rape Me en All Apologies, Nirvana-klassiekers geworden. Op deze jubileumuitgave zijn tevens niet eerder uitgebrachte live-opnames toegevoegd. (JV)