Het orgel speelde een ondergeschikte rol in Brahms’ publieke leven en werken. Buiten de spotlights echter was het orgel verweven met zijn meest intieme emoties. Deels gaat het om stoutmoedige contrapuntestudies van een jonge twintiger die zijn vrienden (Joseph Joachim, Robert & Clara Schumann) wil imponeren met Bach-imitaties. Deels gaat het om koraalbewerkingen van een componist die, na het verlies van dierbaren, in het reine moet komen met zijn sterfelijkheid. De ietwat stoïcijnse Koraalbewerkingen op.122 waren zijn zwanenzang. De tweede bewerking van O Welt, ich muss dich lassen waren mogelijk zijn laatste noten. Van Robert Parkins verscheen zo’n dertig jaar geleden een voortreffelijk album op het label Naxos. Naxos doet zichzelf dus concurrentie aan door Brahms’ orgelwerken opnieuw uit te brengen, ditmaal gespeeld door Konstantin Volostnov. Het verschil in de albums zit hem vooral in de keuze van de orgels: Parkins bespeelt een neobarok Flentrop orgel uit de jaren zeventig, Konstantin Volostnov koos voor een laat romantisch orgel in Moskou (‘ietwat somber en aansluitend bij de gevoelens en gedachten van Brahms’). Qua interpretatie zijn de verschillen klein, al was Parkins destijds misschien net iets stabieler in zijn voordracht. (HJ)