Het zijn misschien wel Haydns meest onbeminde composities, de trio’s voor baryton, altviool en cello. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het bijzondere solo instrument, de baryton. Dit inmiddels vergeten snaarinstrument houdt qua klank het midden tussen een viola da gamba en een cello. Daarnaast heeft de baryton een stel meeresonerende snaren. Als je daarop tokkelt, klinkt het instrument als een soort luit. Je kunt er jezelf dus op begeleiden. Maar nog leuker is het om samen te spelen. Voor dat doel componeerde Haydn niet minder dan 126 barytontrio’s. Zijn broodheer prins Nikolaus Eszterházy speelde met zijn baryton de hoofdrol, waarbij de componist de altvioolpartij voor zijn rekening nam. Ondanks dat het voor Haydn verplichte kost was om deze stukken te componeren, vallen zijn barytontrio’s op door hun originaliteit en verscheidenheid. Neem bijvoorbeeld Trio nr. 35. In het eerste deel ‘Pastorella’ schildert Haydn met speeltechnieken uit de volksmuziek een landelijke sfeer. Ook de overige twee delen dragen een pastoraal tintje. In Trio nr. 6 gaat Haydn zich te buiten aan de klankkleurmogelijkheden van de baryton, de ene keer met gestreken, de andere keer met getokkelde snaren. Veel valt er te genieten op dit album van het Valencia Baryton Project. Net als de vorige editie met Haydns barytontrio’s geeft deze cd een veelkleurige dwarsdoorsnede van dit onbekende repertoire. (JWvR)