De Blue Ridge Mountains in Noord-Amerika hebben veel componisten geïnspireerd; de melodische en ritmische patronen die met die regio geassocieerd worden, zorgen voor een gezond, rustiek leefpatroon, dat onze stedelijke verfijning in evenwicht kan brengen. De drie delen van dit werk zijn gecomponeerd op eenvoudige symfonische structuren, maar bevatten een programmatisch element dat verbonden is door het idee van Bacchus, de god van wijn, vrouwen en zang. Voor mij persoonlijk (en waarschijnlijk zonder bewuste basis) is Bacchus altijd een nogal jazzy stadsbewoner geweest, die af en toe de ratrace van Olympus verlaat voor een weekendje platteland. Het verloop van dit werk kan worden opgevat als een luchtige illustratie van dergelijke gedachten. Jazzelementen vermengen zich met countrydans, blues versmelt met prairiestijl en Valse de Paris wordt ingetogen door hoedown. De compositie kende vanaf 1974 vele vormen en werd eind 1983 in de laatste fase voor symfonisch harmonieorkest gerealiseerd (Program notes by the composer)