Donkere klankkleuren, extreem langzame tempi en expressieve klankuitbarstingen. Het is slechts een greep uit de kenmerken van de muziek van Michael Jarrell (1958), al decennialang een van de belangrijkste Zwitserse componisten. Dat veel van zijn stukken vaak een haast filmische kwaliteit bezitten, is duidelijk hoorbaar in het vioolconcert Paysages avec figures absentes — Nachlese IV (2009). Na een desolate vioolsolo zet het ensemble beetje bij beetje in en neemt je mee op een avontuurlijke tocht langs even adembenemende als dreigende klanklandschappen. Een vioolconcert in traditionele zin is het dan ook niet. Het gaat Jarrell niet zozeer om de ontwikkeling van zijn materiaal, maar meer om het tegenover elkaar zetten van viool en ensemble. Toch heeft het stuk een duidelijke richting. Twee enorme climaxen omsluiten een verstild middendeel, waarna het concert even desolaat besluit als het begon. Net zo avontuurlijk klinken de 6 Augenblicke (2022). Hier presenteert Jarrell zich als een ware miniaturist. De korte composities werken als een zesdelig paneel, waarin de twee kortste Augenblicke als een uiterst geconcentreerd middenpaneel fungeren. Muziek dus waar je je volle aandacht bij nodig hebt, maar wie de tijd neemt om deze stukken tot zich te nemen, ondergaat veel moois. Het Orchestre National des Pays de la Loire besluit dit album met Jarrells Percussieconcert …un long fracas somptueux de rapide céleste… (1998). (JWvR)