In het zogenoemde ijzeren concertrepertoire heeft de altviool het voortdurend moeten afleggen tegen de piano, de viool en de cello. Pas vanaf het begin van de twintigste eeuw begonnen componisten zich serieus voor dit sonoor klinkende strijkinstrument te interesseren. Denk aan de beroemde altvioolconcerten van Bartók , Hindemith , Walton en anderen. Toch gaat deze vlieger niet helemaal op, want ook in de achttiende eeuw werden er schitterende altvioolconcerten gecomponeerd. Op dit album met concerten van de gebroeders Haydn klinkt Michael Haydns Concert voor de nog minder gangbare combinatie van altviool, klavecimbel (of orgel) en orkest (ca. 1761). Het dateert uit een obscure periode uit Michael Haydns loopbaan als kapelmeester aan het hof van de bisschop van Grosswardein (nu Oradea in Roemenië). Veel meer is bekend over het Vierde Vioolconcert van zijn broer Joseph Haydn. Dit concert is enkele jaren jonger en componeerde Joseph Haydn hoogstwaarschijnlijk voor de eerste violist van het hoforkest van Eszterházy, Luigi Tomasini. De muzikale middelen waren op dat moment beperkt, want het orkest bestaat uit louter strijkers. Maar wat een kleurenpracht weet Haydn met dit ensemble op te roepen. De finale ademt de sfeer van een achttiende-eeuws dorpsfeest, compleet met imitaties van de musette, een soort doedelzak. En daarmee heeft het een relatie met het concert van zijn jongere broer Michael. Ook het langzame deel van zijn Concert voor altviool, klavecimbel en orkest eindigt met een subtiele imitatie van zo’n musette. (JWvR)