Op zijn eerste drie albums laveerde Joel Ross tussen drukke post-bop en spirituele, meer contemplatieve stukken in de lijn van John Coltrane . Op dit vierde album – wederom op Blue Note – kiest de Amerikaanse vibrafonist overtuigend voor de spirituele kant van het spectrum, zoals eerder in het tweede deel van Who Are You? (2020). Die keuze pakt overwegend goed uit. Het veelzeggend getitelde Nublues klinkt echt als een geheel, waarbij Ross volop eer bewijst aan zijn invloeden: Coltrane (van wie Equinox en Central Park West wordt gecoverd), Thelonious Monk (wiens opzwepende Evidence tot de absolute hoogtepunten behoort) en last but not least God. Bach (God The Father In Eternity) is niet alleen qua titel een geloofsbrief, de zalvende melodielijn lijkt zó te zijn weggelopen uit het Liedboek der Kerken. En dan wordt er door Ross en zijn inmiddels vaste begeleiders Jeremy Corren (piano), Kanoa Mendenhall (bas), Jeremy Dutton (drums) en Immanuel Wilkins (altsaxofoon) ook nog eens hémels gemusiceerd. (RME)