Op basis van de eerste twee albums werd Whispering Sons bijna uitputtend vergeleken met bands als Joy Division , Siouxsie and the Banshees en The Sisters Of Mercy . Het duistere post-punkgeluid van pakweg veertig jaar terug kortom. Dit derde album is niet zozeer vrolijker – kijk alleen maar naar het volledig uitgebrande autowrak op het hoesje – als wel hedendaagser. Op The Great Calm doet Whispering Sons namelijk het meeste denken aan het Engelse Dry Cleaning , een van de succesvolste exponenten van de húidige post-punkgolf. Dat zit hem met name in de voordracht van de androgyne frontvrouw Fenne Kuppens, die met haar diepe stem meer ritmisch praat dan zingt. Zoals Florence Shaw dat al twee albums lang doet bij Dry Cleaning, maar wel met een stuk meer eigenzinnigheid en humor dan Kuppens, wier teksten toch hoofdzakelijk blijven gaan over angst, vervreemding en zwaarmoedigheid. Dat liedje kennen we nu eerlijk gezegd wel zo’n beetje. (RME)