Toen Manfred Eichner, oprichter van het platenlabel ECM, tijdens een autoritje voor het eerst Tabula Rasa van Arvo Pärt op de radio hoorde, was hij direct onder de indruk. Hij zette zijn auto aan de kant en besloot het stuk op te nemen. Eichner nam contact op met Pärt en de rest is geschiedenis. De samenwerking heeft inmiddels dertig albums opgeleverd, waarvan Tractus de meest recente is. Op deze plaat brengt dirigent en eveneens longtime fellow Tonu Kaljuste verschillende stukken samen die Pärt de afgelopen twintig jaar componeerde. De rode draad door het programma, en eigenlijk door Pärts hele oeuvre, is de naar binnen gekeerde componeerstijl. Zoals Kai Kutman treffend in het cd-boekje schrijft: ‘Voor Pärt is het schrijven van muziek onderdeel van een dagelijks gebed, waarbij datzelfde gebed vorm krijgt in klank’. Dat geldt bijna letterlijk voor stukken als het orkestwerk These Words… en de Magnificat-antifonen (hier voor het eerst opgenomen in Pärts versie voor strijkorkest). Een andere bijzonderheid is dat Pärt soms lijkt af te bewegen van zijn introspectieve stijl. Het langste stuk op het album L’abbé Agathon, de toonzetting van een middeleeuwse legende, krijgt soms de intensiteit van een opera-aria. Maar ook in de climax ervan bewaart Pärt de rust en de sereniteit, die zo kenmerkend is voor zijn muziek. (JWvR)