Het was de levenslange wens van de Duitse violist Antje Weithaas om ooit Beethovens tien vioolsonates op te nemen. Zoals sommige violisten hun ideeën laten rijpen en wachten met het op de gevoelige plaat vastleggen van bijvoorbeeld Bachs sonates en partita’s, zo nam Weithaas de tijd om zich Beethovens vioolsonates volledig eigen te maken. Inmiddels is haar wens uitgekomen, want dit album is het derde en laatste deel van haar Beethoven-project. Deel één en deel twee leverden lovende recensies op. ‘Als de volgende delen net zo gepolijst en fris inzichtelijk zijn als deze, zal de cyclus van Weithaas en Várjon er een zijn om rekening mee te houden’, schreef Gramophone over het eerste album. Dat is zeker het geval. Bovendien belicht Weithaas op iedere cd een ander aspect van Beethovens vioolsonates. Op dit laatste deel is dat de enorme afstand die Beethoven aflegde van de nog Mozartiaanse en Haydneske Eerste Vioolsonate naar de bijna van de klassieke traditie losgezongen Tiende Vioolsonate. Melodie is gecomprimeerd tot geste, zoals het openingsmotief in de vorm van een triller laat horen. Versiering, ooit bijzaak, wordt hier hoofdzaak. Ook in het slotdeel zet Beethoven zijn luisteraars op het verkeerde been. Anders dan in de eerdere vioolsonates hier geen opzwepende finale, maar een reeks diepzinnige variaties over een eigen melodie. (JWvR)