De naam George Enescu kom je zelden tegen op Nederlandse concertprogramma’s. Goed, zijn Eerste Roemeense Rapsodie wordt nog wel eens gespeeld en op kamermuziekpodia hoor je zijn Octet af en toe. Op dit nieuwe album met Enescu’s drie symfonieën breekt de Roemeense dirigent Cristian Macelaru een lans voor de orkestmuziek van zijn beroemde landgenoot. Samen met het Orchestre National de France zorgt hij voor een bijzondere symbiose. Enescu zelf verbleef als jongeman lange tijd in Parijs om onder meer bij Jules Massenet , Gabriel Fauré en Ambroise Thomas te studeren. Het Franse elan hoor je zeker in zijn muziek terug, al was het maar in Enescu’s soms feeërieke klankkleurcombinaties. Een andere belangrijke inspiratiebron was de Roemeense volksmuziek. Net als zijn Hongaarse generatiegenoot Béla Bartók vond Enescu in volksmuziek bouwstenen om de Westerse muziektraditie te vernieuwen. Al deze elementen klinken door in zijn rapsodieën en symfonieën. Enescu’s breed opgezette Derde Symfonie is zonder meer het rijkst aan ideeën. Neem alleen al het onaards mooie slot van de Finale. Een woordloos koor, piano, orgel en klokjes schilderen een sereen paradijselijk tafereel, waarmee de symfonie besluit. Cristian Macelaru gaat in zijn uitvoerigen voortvarend te werk en zet vol in op dramatische contrasten tussen de secties. Wie een meer bezonken interpretatie verkiest, kan terecht bij deze opname van dirigent Gennady Rozhdestvensky en het BBC Philharmonic Orchestra. (JWvR)