Met hun frisse mix van rock en Afrikaanse gitaren groeiden Vampire Weekend midden jaren nul uit tot een heuse indie-darling. Toen de band op Father of The Bride (2019) zonder Rostam Batmanglij verder ging, leverden zij ook wat van hun avontuurlijkheid in. Only God Was Above Us gaat echter weer verder op het niveau van hun eerste drie platen, maar laat deze keer de Afrikaanse gitaren achterwege. De band schittert opnieuw met een weelderige productie waarin de meest uiteenlopende stijlen en geluiden in zijn verwerkt, variërend van hiphopritmes, kamerpop, drones, artrock en en over elkaar tuimelende pianomelodiën. Echte oorwurmen of hitjes à la A-Punk ontbreken, maar in plaats daarvan zijn de songs stuk voor stuk immersief en uniek qua opbouw. De wirwar aan geluiden is tevens een reactie op de chaotische wereld waar we in leven, wat zich uit in complexe, maar ook soms bijna beklemmende nummers. Gelukkig is er ook plek voor schoonheid. Zodoende loopt Only God Was Above Us over van de verschillende gemoedstoestanden en kan geconcludeerd worden dat dit misschien wel het beste album van Vampire Weekend tot dusver is. (JvQ)