‘Veel zon lijkt zij niet te zien’, schreef Muziekweb begin 2019 bij het verschijnen van Quiet Signs , het ‘donkere en gotische’ derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt. Dik vijf jaar verder lijkt de zon dan tóch te zijn doorgebroken, op deze bijzonder fraaie opvolger. De negen songs klinken niet alleen optimistischer en transparanter dan eerdere werk, ze zijn ook veel rijker gearrangeerd. Waar de neo-folkie zich in het verleden vaak alleen liet begeleiden door een tokkelende gitaar en wat ijle toetsen, klinken in opener Life Is onder meer Mellotron, klokkenspel en de gitaar van Ryley Walker. Het resultaat is ronduit prachtig. En dat geldt eigenlijk voor heel Here In The Pitch, dat zijn ingetogen melodieën met elke draaibeurt meer prijsgeeft. Pratts ietwat wonderlijke stem – ergens tussen kinderlijk en spookachtig – blijkt zich ook nog eens prima te lenen voor het nieuwe geluid, dat met één been in het heden staat en het andere in de zonovergoten jaren 60 van Californië. (RME)