„Nie wierzę w Boga, ale odczuwam Jego brak”. Jeśli strach przed śmiercią jest „najbardziej racjonalną rzeczą na świecie”, to jak sobie z nim radzić? Autor rozważa argumenty za Bogiem i przeciw Bogu. Sięga do szuflady z rodzinnymi pamiątkami po zmarłych i porównuje własne wspomnienia ze wspomnieniami swego brata filozofa, raz po raz trafiając na jakąś sprzeczność lub nierozwikłaną zagadkę. Odpowiedzi na liczne pytania dotyczące nieuniknionego końca życia szuka w spuściźnie bliskich mu duchowo pisarzy, u kompozytorów, teologów i naukowców. W efekcie powstał tekst błyskotliwy i inteligentny; zarówno śmiertelnie poważny, jak i zaskakująco żartobliwy. „Nie ma się czego bać” to fascynująca podróż, której celem jest wszystko, co może nas czekać na końcu naszej drogi. Smutne i jednocześnie dowcipne – prawdziwie mistrzowskie dzieło.