Saxofonist en componist David Murray is een typische telg of boegbeeld van de postbop-generatie. Een muzikant ook die zich niet aan een stijl bindt (hoewel zijn saxofoonspel altijd warm en gedreven klinkt) en, naast eigen werk, net zo gemakkelijk John Coltrane eert als de Amerikaanse hippiegroep Grateful Dead . Het kwartet dat hij vormt op Francesca bestaat naast hemzelf uit relatief jonge muzikanten. Onder andere de Spaanse pianist Marta Sanchez levert fraai en bij wijle krachtig spel, maar Murray domineert vooral zelf op Francesca, met zijn beproefde spel dat warm broeit en meandert om ineens omhoog te schieten naar gierende sheets of sound. Het album doet degelijk en traditioneel aan en is niet meer of minder dan de weerslag van een sterke sessie van Murray en zijn band. (MR)