Op de albumcover van haar achtste plaat staat Annie Clarke aka St. Vincent in de hens. Die oplaaiende vlammen lijken een verwijzing te zijn naar haar omslag in geluid, dat vergeleken met vorige albums rauwer en harder is. Waar Daddy’s Home (2019) vooral op 70s (glam)rock was geënt, kiest de Amerikaanse deze keer voor scherpe en harde gitaren die worden afgewisseld met psychedelische stukken. De opener is nog dromerig, maar vanaf Reckless komen dreunende gitaren om de hoek kijken. Clarke overgiet haar geluid met een pompende en oplaaiende energie, die op verschillende manieren wordt geuit. Zijn het geen gitaren, dan zijn het wel felle blazers. Clarke produceerde het hele album zelf. Hier en daar hoor je de invloed van Nine Inch Nails doorsijpelen, zoals in het agressieve Flea, waarin zij plagend zingt ‘I’m just like a hungry little flea'. De donkere ondertoon is een interessante en boeiende omslag in het geluid van Clarke. Met het nummer Sweetest Fruit brengt zij een ode aan de overleden artiest SOPHIE . Het vakkundig opgebouwde titel- en slotnummer is een samenwerking met Cate le Bon . (JvQ)