Soms is de grens tussen pretentieus, emotioneel, geëxalteerd en pure aanstellerij flinterdun. In het geval van de in Berlijn wonende Nederlandse artiest Benedict October is die grens maar moeilijk te bepalen. Keert hier iemand oprecht zijn ziel binnenstebuiten of is dit de uitgedachte pose van iemand die emotie speelt? Allereerst is er natuurlijk de potsierlijke alias van Martijn Smits, die reeds naam maakte als filmregisseur. Als een filmproject kent And Then The Ocean een overkoepelend zwaar en theatraal concept waarin Smits het recente overlijden van zijn vader verbindt aan de confrontatie met zinloos geweld die hij ondervond toen hij 17 was. Het vertaalt zich naar gedragen artrock en electro waarin Depeche Mode en David Bowie nooit ver weg zijn. De productie en arrangementen zijn gelaagd en zitten vol muzikaal drama, terwijl Smits de vocale emotiekraan wijd en ongebreideld openzet. Een groot zanger is hij helaas niet en hij struikelt soms net niet over zijn woordenstromen. Misschien wil Benedict October gewoon iets te veel. (MR)