Hoe vind je je weg door het immense oeuvre van Joseph Haydn? Trio Gaspard werpt zich met de complete opname van Haydns 45 pianotrio’s op als gids door dit nog altijd weinig ontgonnen terrein van zijn kamermuziek. De werkwijze op dit derde album is beproefd: geen dorre chronologische aaneenschakeling van stukken. De focus ligt op het onderlinge contrast tussen de individuele pianotrio's en werpt daarmee een scherper beeld op het geheel. Vroege en late stukken staan gebroederlijk naast elkaar, waarbij de contrasterende toonsoorten van de stukken voor een levendige afwisseling zorgen. Ook binnen één trio hanteert Haydn verschillende registers. Voortdurend plaatst hij piano, viool en cello in andere verhoudingen tot elkaar. Het clichébeeld dat het vroege pianotrio weinig meer zou zijn dan een stuk voor piano met strijkersbegeleiding kan bij Haydn de prullenbak in. Neem alleen al het Andante (een Siciliano) uit Pianotrio nr. 25 met zijn subtiele pizzicato’s, of de op volksmuziek gebaseerde Polones uit Pianotrio nr. 12. De virtuoze finale uit Pianotrio nr. 43 spant wat betreft speelmanieren de kroon. Haydn kleurt zijn muzikale materiaal met steeds wisselende bezettingen en onverwachte wendingen. In het opzwepende slot hoor je waar Beethoven inspiratie voor zijn eigen pianotrio’s vandaan haalde. Trio Gaspard zet vol in op het humoristische en grillige karakter van Haydns muziek. Ondanks dat het ensemble op moderne instrumenten speelt, hebben de musici duidelijk notie genomen van historische speeltechnieken uit Haydns tijd. Bonus is de laatste track. Zoals op eerdere albums vroeg Trio Gaspard een hedendaags componist een commentaarcompositie op het werk van Haydn te schrijven. Op dit album is dat Revêtements van pianist en componist Kit Armstrong. (JWvR)