De term adhocisme stamt uit de architectuurwereld van de jaren 60. Het verwijst naar een methode waarbij een doel wordt bereikt vanuit directe acties en beslissingen. De Amsterdamse contrabassist Tijs Klaassen legt een verband met improviserende (jazz)muzikanten die immers vanuit hetzelfde denken en handelen on de spot muziek creëren. Klaassen studeerde in Amsterdam en Philadelphia, waar hij ook privélessen ontving van Ron Carter . Naast zijn eigen kwintet speelt en speelde hij onder andere met oude reuzen als Ben van Gelder en Theo Loevendie . Op dit derde album van het Tijs Klaassen Quintet weerklinkt soepele hedendaagse postbop, die net zo makkelijk refereert aan Amerikaanse als Europese jazz. De muziek klinkt soms breekbaar en altijd ruimtelijk, met een dominante plek voor alle instrumenten. Het gaat diep zonder echt te avonturieren, daarvoor blijft het geluid te mijmerend en naar binnen gekeerd, zonder daar een moment uit te breken. Het adhocisme van dit kwintet komt vooral voort uit een ingetogen gevoel waarbij uitstekende spelbeheersing de rest doet. (MR)