Deze cd bevat orgelmuziek van Bach, gespeeld op een Frans-symfonisch orgel zoals Bach dat nooit gekend heeft. Bijten die tradities elkaar dan? Ja en nee. De tijd waarin de orgelbouwer Cavaillé-Coll (1811-1899) de orgelbouw moderniseerde was ook de tijd waarin Bach werd herontdekt. Vandaar dat jonge organisten als Guilmant en Widor door Cavaillé-Coll naar België werden gestuurd om bij de pedagoog Lemmens getraind te worden in de orgelmuziek van Bach. Die degelijk geschoolde organisten werden vervolgens losgelaten op orgels waarvan de klankpracht nog ontdekt moest worden. Olivier Penin laat horen hoe die verschillende werelden elkaar opnieuw moesten uitvinden. In de arrangementen van Dupré en Duruflé wordt uiteraard vrijmoedig omgesprongen met Bachs noten. Maar ook de uitvoeringen van Bachs oorspronkelijke werken (o.a. Toccata en Fuga in d) zijn al bijna arrangementen. Wat wil je ook met een orgeltype zoals Bach dat nooit gekend heeft. Maar er zijn meer scheidslijnen te trekken. Pennin kan evenmin verloochenen dat hij iemand is van onze tijd. Zijn vertolking van Jesu bleibet meine Freude heeft niet het ouderwetse van Albert Schweitzer of Myra Hess. Integendeel, we horen hier de noten van Bach in het arrangement van Duruflé, maar dan gespeeld volgens de huidige inzichten van de barokke uitvoeringspraktijk. (HJ)