Zoals in bijna al zijn muziek zocht Beethoven graag de grenzen op van het tot dan toe toelaatbare. Vooral de laatste drie pianosonates zijn daarvan een schoolvoorbeeld en laten horen hoe Beethoven de klassieke pianosonate volledig naar zijn hand zette. Elk daarvan heeft een volstrekt eigen karakter en opbouw. Daarmee laten deze stukken het duidelijkst horen waar het Beethoven in de sonate om te doen is geweest. Niet de uitgebalanceerde perfectie van Mozart of de speelsheid van Haydn vormden de stuwende kracht achter Beethovens verbeelding, maar de grilligheid van de klavierfantasieën van Carl Philipp Emanuel Bach, gecombineerd met de polyfone wereld van vader Johann Sebastian Bach (voornamelijk in de fuga’s). Dit gegeven vormt het vertrekpunt voor pianist Melvyn Tan op dit album met Beethovens laatste pianosonates, opp. 109, 110 en 111. Tan, die volledig is ingevoerd in de historische uitvoeringspraktijk, brengt Beethovens muziek overtuigend tot leven op de moderne vleugel. Opvallend is de manier waarop hij met de meest expressieve momenten omgaat. In plaats van te zwelgen in de warmte van de klank is juist het tempo de bepalende factor in zulke passages. (JWvR)