Toen Joseph Haydns werkgever Prins Nikolaus Eszterházy in 1790 overleed, volgde zoon Anton hem op. Anton stelde echter lagere eisen aan de hofmuziek met als gevolg meer vrije tijd voor de inmiddels wereldberoemde kapelmeester Haydn. Toen de in Londen werkzame impresario Johann Peter Salomon daarvan lucht kreeg twijfelde hij geen moment. Hij haalde Haydn naar Londen met het verzoek daar meerdere nieuwe symfonieën te komen dirigeren. Zie hier de geschiedenis van Haydns zogenoemde ‘Londense symfonieën’ (nrs. 93 t/m 104) in een notendop. Dirigent Adam Fischer en het Deens Kamerorkest brengen dit magistrale opus samen op vier losse cd’s. Met Symfonie nrs. 99, 100 en 101 zijn de musici aangeland in de jaren 1794-1795, ten tijde van Haydns tweede trip naar Engeland. Meer nog dan voor zijn eerdere symfonieën had Haydn de beschikking over een groot orkest. Zo schrijft hij in Symfonie nr. 99 voor het eerst klarinetten voor. In Symfonie nr. 100 voegt Haydn extra slagwerk toe (grote trom, bekkens en trangel) wat het stuk, mede dankzij het trompetsignaal in het tweede deel, de bijnaam ‘Militair’ opleverde. Ook Symfonie nr. 101 heeft een bijnaam, ‘De klok’, vanwege de imitatie van een tikkend uurwerk in het tweede deel. Het Menuet is al net zo evocatief. Daarin voert Haydn een boertig dorpsorkestje ten tonele. De Londenaren moeten ervan hebben gesmuld en ook nu zorgt Haydns muziek voor een glimlach op het gezicht. Aan het Deens Kamerorkest is dit repertoire meer dan besteed. Met geraffineerd orkestspel zet het ensemble vol in op Haydns spitsvondige humor. (JWvR)