Toen de twintigjarige Sergej Rachmaninov hoorde dat zijn grote idool Pjotr Iljitsj Tsjaikovski onverwacht was overleden, raakte hem dat diep. Meer nog dan in woorden kanaliseerde hij zijn emoties via een monumentaal opgezet pianotrio. Dat kennen we nu als zijn Tweede Trio Élégiaque. ‘Terwijl ik eraan werkte [...] sidderde ik bij elke nieuwe frase’, schreef hij aan een vriendin. De keuze voor een pianotrio als persoonlijk in memoriam was niet nieuw. Tsjaikovski had met zijn eigen Pianotrio, op. 50 al een voorzet gegeven in de vorm van een instrumentaal Requiem, toen voor zijn vriend Nikolaj Rubinstein. In navolging van Tsjaikovski gaf Rachmaninov zijn stuk dezelfde ondertitel: 'Ter herinnering aan een groot kunstenaar’. Zelfs de vorm van de compositie modelleerde hij naar dat van zijn illustere voorganger. Ook in Rachmaninovs Eerste Trio Élégiaque, dat de componist een paar jaar eerder componeerde, waart de geest van Tsjaikovski rond. Vergelijk het begin maar eens met de openingsmaten van Tsjaikovski’s Eerste Pianoconcert of zijn eerder genoemde Pianotrio. Pianist Alexander Panfilov, violist Andrey Baranov en cellist Christoph Croisé geven een doorleefde uitvoering van Rachmaninovs beide pianotrio’s. De enigszins ruimtelijke opname draagt daar zeker aan bij. De musici completeren het album met een aantal fraaie trio-versies van Rachmaninovs liederen. Ze besluiten met muziek van de componist waar het voor Rachmaninov allemaal mee begon, Tsjaikovski’s Herfst uit De seizoenen. (JWvR)