Drie opeenvolgende symfonieën, maar met enorme verschillen. De geweldige Vierde Symfonie werd door Sjostakovitsj teruggetrokken nadat Stalin hem publiekelijk had laten vallen. Vandaar dat de populaire Vijfde Symfonie Sjostakovitsj’ knieval aan het regime werd, vanwege ‘gerechtvaardigde kritiek’. De Zesde Symfonie is minder bekend, maar deze is nu juist Klaus Mäkelä’s favoriet. Mäkelä wordt in 2027 de chef van het Concertgebouworkest. In 2022 mocht hij met het Oslo Filharmonisch laten horen wat hij waard was in Sibelius . Zelden is een jong talent zo in de spotlights geplaatst als met dit Decca-album . Sindsdien wordt Mäkelä zowel bejubeld als verguisd. ‘Yet everything lacks urgency’, aldus Alex Ross in The New Yorker over de albums met Sibelius en Stravinski . De vileine recensent en influencer Dave Hurwitz maakt op YouTube zelfs bedenkelijke grappen over ‘the cult of the Ken Doll’. Deze uitgave laat vanaf de eerste noot horen waar het knelt. De Vierde Symfonie begint met verzorgd orkestspel. Maar waarom zo mooi? Waar is de agressie, het Sovjet-realisme? De krankzinnig maniakale fuga (cd 1, track 5) klinkt erg netjes, alsof de musici niet voor hun leven hoeven te rennen. Mäkelä werkt hierdoor vaak de indruk dat hij eerder een repetitor is dan een vertolker. Maar eerlijk is eerlijk, hij doet ook mooie dingen. Zo was het album met Janine Jansen een schot in de roos. (HJ)