Zo toegankelijk als Fauré’s Sicilienne en Pavane zijn, zo weerbarstig is veel van zijn pianomuziek. Dertien Barcarolles en even zovele Nocturnes vormen de rode draad. Die rode draad leidde de componist door een labyrint van jeugdige sensualiteit naar stoïcijnse berusting. De populariteit van Fauré’s late pianowerk was overeenkomstig. Er wordt zelfs beweerd dat de vrouw van Fauré’s uitgever de bladmuziek van het late werk gebruikte om jampotten mee af te dekken. Waarom zouden wij er dan naar luisteren? Wel, omdat Fauré oeroude kerktoonsoorten wist te combineren met de troebelen van het fin de siècle. Alsof zijn tijdgenoten hem zagen verdwijnen in een richting die nog niet per se modern, maar ook niet echt romantisch meer was. Misschien dat wij daarom die tijdloze Fauré kunnen herkennen als een tijdgenoot. Al die Barcarolles en Nocturnes achter elkaar beluisteren is best een opgave. Aline Piboule koos voor een beperkte selectie, waarbij beide genres om beurten aan bod komen. (HJ)