Nathalie Stutzman is vooral bekend als altzangeres, beroemd om haar volle, donkere stem. De laatste jaren heeft ze echter ook naam gemaakt als dirigent, eerst met haar eigen ensemble Orfeo 55, en later ook als orkestdirigent. Met dit album maakt ze haar cd-debuut binnen het symfonische repertoire. Voor deze vuurdoop koos Stutzman voor twee klassiekers: Dvořáks Negende Symfonie en zijn Amerikaanse Suite. Beide composities ontstonden in de periode dat Dvořák op uitnodiging les gaf aan het National Conservatory of Music in New York. De organisatoren hoopten dat de beroemde Tsjechische componist naast lesgeven ook zou componeren. Wellicht iets dat in de richting van een oorspronkelijk Amerikaanse muziek zou kunnen wijzen. Die ‘vingerwijzing’ gaf Dvorák met zijn Negende Symfonie. Tot op de dag van vandaag debatteren wetenschappers over de vraag hoe 'Amerikaans' deze symfonie werkelijk is. De melodieën, die doen denken aan negrospirituals, zouden evengoed op Tsjechische volksmuziek geïnspireerd kunnen zijn. In de interpretatie van Nathalie Stutzman doet dit er echter niet toe. Ze legt vooral de nadruk op de warme en hartstochtelijke kant van Dvoráks muziek. En soms is dat alles wat een bevredigende uitvoering nodig heeft. (JWvR)