Als tiener kreeg Felix Mendelssohn dankzij zijn welgestelde familie de unieke kans om zijn eerste composities met een eigen orkest uit te voeren. Voor de jonge en hoogbegaafde Felix (en zijn zus Fanny) waren dit uitgelezen mogelijkheden om zijn uitzonderlijke talent te ontwikkelen. Tussen zijn twaalfde en veertiende jaar componeerde hij voor dit huisorkest zijn twaalf strijkerssymfonieën. Staan de eerste zes symfonieën min of meer in de traditie van Carl Philipp Emanuel Bach, Haydn en Mozart, in de tweede set (nrs. 7 t/m 12) hoor je hoe Mendelssohn grote stappen zet in zijn ontwikkeling als componist. Het Dogma Chamber Orchestra geeft daarvan op dit slotdeel van het Mendelssohn Project mooie voorbeelden. Met Strijkerssymfonie nr. 11 breidde Mendelssohn de symfonische vorm uit met een extra deel, gebaseerd op een Zwitsers volksliedje. Hiervoor werd de strijkersbezetting voor de gelegenheid verrijkt met triangel, bekkens en pauken. Strijkkerssymfonie nr. 12 daarentegen blinkt uit in beknoptheid, waarbij twee dubbelfuga’s de hoekdelen domineren. Van wat zijn dertiende strijkkerssymfonie had moeten worden, voltooide Mendelssohn alleen het eerste deel, maar met een goede reden: in omgewerkte vorm keerde de muziek terug in zijn officiële Eerste Symfonie, op. 13. (JWvR)