Met zijn groots opgezette Pianosonate in A toonde Schubert zich een waardig opvolger van Beethoven . Schubert componeerde het werk in 1828, een jaar na Beethovens dood. Het openingsdeel begint met opeengestapelde klankblokken, vergelijkbaar met Beethovens Hammerklaviersonate. Schuberts melodische gaven verloochenen zich echter niet. Dat horen we ook in het prachtige Rondo, het laatste deel. Kortom, de sonate van een jong iemand die nog een heel leven voor zich heeft, zou je denken. De daaropvolgende Sonate in Bes (eveneens uit 1828) klinkt veel meer als een afscheid. Althans voor ons, met de kennis van Schuberts voortijdige dood. Het begint met bijna achteloos verstilde muziek, zo nu en dan onderbroken door het onderaardse gerommel van een lage triller. Gaat het ergens heen? Ogenschijnlijk niet. Wat volgt zijn eindeloze omzwervingen, als het gepeins van een oude man die Schubert niet was en ook nooit zou worden. Beide sonates worden gespeeld door Ronald Brautigam op fortepiano van Paul McNulty 2007, naar een historisch voorbeeld van Conrad Graf uit circa 1819. (HJ)